Ganapatya perspective of sriishti nirmaana

कदाचित् प्रलये वृत्ते नष्टे स्थावरजंगमे ।
ब्रह्मविष्णुशिवाद्याश्च लयं ययुः स्वभावतः ॥ ८ ॥
ततोऽतिलयवेगेन पंचभूतानि शक्तयः ।
लयं प्राप्तानि सर्वत्र शून्यरूपं बभूव ह ॥ ९ ॥
ततो जागृन्मयं ब्रह्म स्थूलभूतं लयं गतम् ।
तथा सूक्ष्मं महादेव्यः स्वाप्नं प्रलयवेगतः ॥ १० ॥
समभावमयं ब्रह्म सौषुप्तं तल्लयं गतम् ।
ततः प्रकृतिरूपा सा पुरुषे तन्मयी ह्यभूत् ॥ ११ ॥
पुरुषो ब्रह्मणि स्वात्मैकभावं संस्थितोऽभवत् ।
ब्रह्म ब्रह्मणि संस्थं वै बभूव स्वात्मगं परम् ॥ १२ ॥
एवं महालये प्राप्ते क्षेत्रं स्वानंदवाचकम् ।
स्वसंवेद्यस्वरूपेण स्थितं ब्रह्मपदप्रदम् ॥ १३ ॥
तदा विघ्नेश्वरः साक्षाद् योगनिद्रापरायणः ।
क्षेत्रे मयूरे सुष्वाप तदाकारधरः प्रभुः ॥ १४ ॥
ततो बहौ गते काले निद्राहीनो बभूव ह ।
निःश्वासतोऽभवन्नस्य सोंकारा निगमाः पुरा ॥ १५ ॥
तैः स्तुतो बोधितश्चैव ससर्ज सकलं पुनः ।
प्रकृतिं पुरुषाद्यं च नानातत्त्वस्वरूपकम् ॥ १६ ॥
तत्त्वैस्त्रिगुणकं सृष्टं स्थूलसूक्ष्मसमात्मकम् ।
त्रिविधं तु विराड्रूपं नानाभेदप्रसूतकम् ॥ १७ ॥
ततस्त्रिविधरूपं च नानाभिन्नं बभूव ह ।
चराचरात्मकं ब्रह्म पंचभूतमयं बभौ ॥ १८ ॥
भिन्नानि पंचभूतानि व्यवस्थासंयुतानि तु ।
बभूवुरादिकालेऽहं तेषां सृष्टिं वदामि वः ॥ १९ ॥
नाभेः समुद्भवस्तस्य ब्रह्मा लोकपितामहः ।
मुखाद्विष्णुः स्वयं पाता गणेशस्य चतुर्भुजः ॥ २० ॥
नेत्राच्छिवः समुत्पन्नो वामांगात्तस्य चाऽभवम् ।
अहं भानुर्दक्षिणांगात् पंच देवाः पुरातनाः ॥ २१ ॥
अज्ञानेन समायुक्ता न विदुः स्वपरं तदा ।
देवा ज्ञानप्रसिद्ध्यर्थं तपश्चेरुर्महाद्भुतम् ॥ २२ ॥
दिव्यवर्षसहस्रेण प्रसन्नो गणनायकः ।
हृदिस्थं दर्शयामास बीजमेकाक्षरं स्वकम् ॥ २३ ॥
मंत्रं प्राप्य महेशाना जेपुर्विघ्नेशमाभजन् ।
गते वर्षशते पूर्णे प्रसन्नोऽभूद्गजाननः ॥ २४ ॥
आदौ शंकरहृद्देशे दर्शयामास रूपकम् ।
नरनागमयं पूर्णं चतुर्भुजादिचिह्नितम् ॥ २५ ॥
तं दृष्ट्वा विस्मितः सोऽपि चित्ते विचारमाकरोत् ।
नरकुंजररूपोऽयं चित्ते मे कः प्रतिष्ठति ॥ २६ ॥

Pageखं. ६ अ. ६ पान १३
यावत्तं प्रष्टुमारेभे तावदंतर्हितं वपुः ।
ततः सोऽपि गणेशस्य पुनर्ध्यानयुतोऽभवत् ॥ २७ ॥
न ददर्श महद्रूपं सर्वमंगलमंगलम् ।
ततो विह्वलचित्तोऽसौ जगाम विष्णुसंनिधौ ॥ २८ ॥
तदा सोऽपि विसृज्यैव ध्यानं समुत्थितोऽभवत् ।
शिवस्तस्मै स्ववृत्तांतं कथयामास हृद्गतम् ॥ २९ ॥
शिवाय स जगादैवं स्वध्यानस्थं जनार्दनः ।
एवं क्रमेण पंचैते देवेशा मिलिता जगुः ॥ ३० ॥
परस्परं विचार्यैते ध्यानं विस्मितमानसाः ।
ऊचुः कोऽयं नरश्चैवाभवत् ध्याने समागतः ॥ ३१ ॥
ततस्ते तुष्टुवुर्देवं यस्मै कस्मै नमो नमः ।
सर्वेषां मूलरूपाय प्रसीद करुणानिधे ॥ ३२ ॥
तत आकाशजां वाणीं शुश्रुवुस्ते महौजसः ।
ब्रह्मविष्णुमहेशानशक्तिसूर्याः सुखप्रदाम् ॥ ३३ ॥
आकाशवागुवाच ।
गणेशोऽहं महादेवाश्चित्तवृत्तिप्रचालकः ।
यस्य तप्तं तपो घोरं स एवाऽहं न संशयः ॥ ३४ ॥
प्रसन्नेन मयाऽऽदौवस्तपसा हृदि दर्शितम् ।
बीजमेकाक्षरं मे वै सिद्धा यूयं जपात्ततः ॥ ३५ ॥
साक्षान्मे दर्शने देवा नाधिकारोस्ति निश्चितम् ।
योगहीनप्रभावत्वात्ततश्चांतर्हितोऽभवम् ॥ ३६ ॥
भ्रूशुंडिनं महाभक्तं पृच्छध्वं सर्वमंजसा ।
गत्वा नत्वा स वै साक्षात् ज्ञानदाता भविष्यति ॥ ३७ ॥
तत् ज्ञात्वा देवदेवा मां भविष्यथ समर्थकाः ।
संद्रष्टुं नात्र संदेहस्ततः सिद्धिमवाप्स्यथ ॥ ३८ ॥
एवमुक्त्वा गणेशानः स्वस्थः सोंऽतर्हितोऽभवत् ।
शिवादयः प्रणम्यैव युयुस्तं मुनिपुंगवम् ॥ ३९ ॥